Poznaj różnice pomiędzy zwinnym a tradycyjnym podejściem do zarządzania projektem.
Jedną z pierwszych decyzji, którą podejmujemy przystępując do realizacji projektu lub organizacji procesu zarządzania jest wybór odpowiedniego podejścia. Prince 2, Scrum, PMI, Agile – mnogość certyfikatów, szkoleń i metodyk nie ułatwia początkującym menadżerom odnalezienia się w możliwościach. Podstawą świadomego podejścia do metod zarządzania jest zrozumienie różnicy pomiędzy podejściem tradycyjnym znanym jako model kaskadowy (ang. Waterfall) a podejściem zwinnym zapoczątkowanym i opisanym w manifeście Agile.
Na czym polega model kaskadowy?
W podejściu kaskadowym planujemy całe przedsięwzięcie z wyprzedzeniem. Podobnie jak w wodospadzie kaskadowym woda spada w jednym kierunku, etapami pokonując kolejne, stałe kaskady tak w tej metodologii polegamy na wykonywaniu czynności projektowych jako określonych faz występujących kolejno po sobie.
Wyróżnia się następujące czynności dzięki, którym projekt jest przeprowadzany od kontrolowanego startu do kontrolowanego zamknięcia:
- Przygotowanie projektu
- Inicjowanie projektu
- Realizacja projektu
- Zamykanie projektu
Istotnym aspektem projektu jest jego zakres, który w podejściu tradycyjnym musi być bardzo dobrze znany już na samym początku projektu. Pozwala to skutecznie planować z wyprzedzeniem i realizować projekt w oparciu o plan. Wiąże się jednak z bardzo formalnym podejściem do zarządzania wszelkimi zmianami.
Jesteśmy ściśle zależni od zaplanowanego przez nas zakresu prac oraz ustalonych wymagań, dlatego zbieramy je dość dokładnie na bardzo wczesnym etapie projektu. Dobrym przykładem projektów naturalnie spełniających wymaganie zakresu projektu znanego na bardzo wczesnym etapie są projekty budowlane, w których całe przedsięwzięcie prowadzone jest ściśle według wcześniej przygotowanej dokumentacji projektowej. Pozwala to na określenie z góry czasu trwania projektu, dat zakończenia etapów oraz szacowanie kosztów, potrzebnych zasobów, sprzętu i materiału.
W ten sposób tworzymy określone poziomy odniesienia dla całego projektu oraz etapy, w których możliwa jest weryfikacja, kontrola i ewentualne wprowadzanie zmian w projekcie.
Dlatego podejście tradycyjne wykorzystywane jest głównie w bardzo dużych, długoterminowych przedsięwzięciach trwających rok lub dłużej, najczęściej związanych z powstaniem namacalnego efektu.